Czołówka:
Opis:
Źródło: http://wielopasja.blogspot.com/2017/08/ ... -2017.htmlFabuła skupia na przygodach załogi tytułowego statku Orville, którzy przemierzają galaktykę. Ta zbieranina ludzi i obcych musi zmagać się nie tylko z bezmiarem kosmosu, ale także z bardziej przyziemnymi problemami codzienności. Ich kapitan to Ed Mercer, czyli pechowiec, po rozwodzie, który na siłę stara się udowodnić swoją wartość i napisać nowy rozdział w swoim życiu. Ta szansa nadchodzi wraz z jego awansem na kapitana U.S.S. Orville. Cała sprawa jednak szybko się komplikuje, gdy okazuje się, że pierwszym oficerem jest jego była żona, zaś załoga składa się z ludzi równie doskonałych w swoim fachu, co zakręconych.
Osobiście też nie byłem zachwycony po pilocie - historia była taka sobie, a główny bohater, grany przez samego Setha MacFarlane'a, działał mi na nerwy, bo wplątywał w niemal każdy dialog żarcik. Nie wiem, czy to jego własna wina, czy reżysera, który odpowiadał za pierwszy epizod - Jona Favreau (ten od Iron Mana). Tak, czy owak początek pozostawiał wiele do życzenia.
. Nie chodzi tylko o uniformy, wygląd wnętrz statków (na ich pokładach jest jasno - wreszcie jakiś normalny kosmiczny SF, gdzie postacie nie siedzą w grobowej ciemności), ale o niedzisiejsze stonowane ujęcia, bez jakiś dziwnych wirujących ujęć, zbliżeń na twarze, filmowania pod kątem podczas rozmów, filtrów (flar 
) na obrazie itp. Nawet odcinki kończą się w podobny spokojny sposób, co w ST. Do tego ta czołówka, która brzmi gdzieś pomiędzy intrem Star Trek The Next Genearation, a Star Trek Voyager (polecam porównać sobie muzykę z tym drugim 
).Tutaj warto pochylić się nad efektami specjalnymi, które też są bardzo tradycyjnie, jakby żywcem wzięte z ST - otóż produkcja poza CGI używa tradycyjnych fizycznych modeli statków do tworzenia scen w kosmosie.
), z drugiej - podejmował wątek dojrzewania jednego z załogantów do swoich obowiązków, co bardzo wpisuje się w dawną postać graną przez reżysera. Postacie, które w pilocie były tylko chodzącym styropianem próbującym nas rozbawić, teraz w końcu dostały prawdziwe charaktery. Nawet Ed Mercer - grany przez Setha MacFarlane'a - potrafił zachować się poważnie, gdy trzeba. Co więcej producenci dali do zrozumienia, że humor kapitana statku jest nie tylko żałosny dla widzów, ale też dla reszty załogantów (rozmowa z Bortusem). Oznacza to mniej więcej tyle, że główny bohater ma właśnie być takim lekkim życiowym nieudacznikiem, ukrywającym zakłopotanie za humorem.
I tutaj dochodzimy do moim zdaniem najlepszego, 3. odcinka serialu - wyreżyserowanego przez Brannonę Bragę, który jest także producentem wykonawczym serialu. Kim jest ten cały Braga? Zaczynał jako statysta w Star Trek The Next Generation, aby skończyć jako jego producent wykonawczy, autor niektórych scenariuszy ST (razem z Ronald D. Moorem), także tych filmowych. Był też showrunnerem Star Trek Voyager i Star Trek Enterprise. W pewnym momencie był najważniejszą osobą stojącą za ST. O jego pracach wiele osób ma różne zdanie - jedni go nienawidzą, inni kochają.
Co jak co, ale o klimacie ST to on ma pojęcie. Trzeci odcinek to jak epizod The Next Generation, tylko z elementami humoru (kapitan mówiący teksty, które Picard nigdy nie miałby jaj powiedzieć wobec ważnych person obcej cywilizacji). Podjęty zostaje poważny temat - prawa do oceniania kultury innej cywilizacji - i to naprawdę działa. Nawet, jak są elementy komiczne, to zaprezentowane są one błyskotliwie i można zwalić je na różnice rasowe (podjęcie decyzji przez Bortusa). Uwielbiam scenę, w której przesłuchuje się Malloya.
.Przede wszystkim wszyscy aktorzy brzmią bardzo wiarygodnie jak na sytuację, przede wszystkim wielkie brawa dla Petera Macona, grającego Bortusa i Chada Coleman, grającego Klydena. Macon brzmi w tym odcinku niczym Worf ze Star Trek The Next Generation. Problem, który jest tu przedstawiany, poruszany jest z wielu stron - nie tylko załogantów (m.in. robota), Bortusa, Klydena, rasy Moclusów, ale też z perspektywy prawa Unii (tutejszego odpowiednika Federacji).
Czwarty odcinek to kolejny odcinek w stylu ST. Jak dla mnie nie był tak ciekawy jak trzeci, ale widać, że klimat serialu ustabilizował się i ma ciekawe pomysły. Jedynie może jeden żarcik w stodole był bardzo na siłę. Z drugiej strony zabawna była scena przed drzwiami - pada tekst pasujący nawet do naszej, polskiej rzeczywistości
No i pojawia się pewien znany aktor z popularnego niegdyś w naszym kraju serialu 
.Podsumowując serial nie bez wad, ale zmuszający do myślenia - coś, co niestety Star Trek Discovery - serial o zbuntowanej mentalnie nastolatce - porzucił na rzecz wybuchów, przedramatyzowanych dialogów, artystycznych scen, radykalnie przedstawianych bohaterów, ogromnej ilości głupot fabularnych, żałosnych Klingonów, niewpisujących się w kanon technologii i wydarzeń. Bezbarwny serial próbujący symulować współczesną telewizje, być drugą Grą o Tron, Breaking Badem itd. Czymś czym nigdy nim nie będzie, bo brakuje mu oryginalności.
Orville za to jest serialem na luzie, dzięki czemu poważniejsze momenty, jeśli dobrze je zawrze się w fabułę, odbierane są tak jak powinny. Jednocześnie głupie zagrania fabularne nie rzucają się tak w oczy, bo to przecież komedia. To nawet pasuje do tego, co powiedział na temat produkcji Seth MacFarlane - ma to być produkcja w stylu kultowego MASH. Poważne tematy ukryte pod płaszczykiem głupkowatego humoru.
. Tutaj postacie, niczym typowi ochroniarze na jakieś portierni, znajdują sobie zajęcie w celu zabicia czasu 
.
.